Ultimate post

Vandaag is het definitief. Heel de week lang bekroop een gevoel me, dat ik alles voor het laatst hier aan het beleven was. And guess what? Naarmate de week vorderde, is het er niet beter op geworden. Nu is het definitief mijn laatste dag hier. En wat gaat Jozefientje nog doen? Iets fijns? Wel ja, als je

• wassen & strijken
• inpakken
  
• Hausarbeit afwerken
• afmelden bij school

onder de noemer 'fijn' kan classificeren, dan kan mijn dag niet stuk!

Bij deze sluit ik deze blog dan ook af. Het is mooi geweest. Maar ik kan niet verderschrijven. Mijn doel was mijn hele erasmusverhaal hier te schrijven, en min of meer is het gelukt. Natuurlijk heb ik slechts (soms dwaze, ik weet het, maar daar ben ik nu eenmaal Jozefien voor) details in de verf gezet, maar dit was het. Mijn beeld op mijn wereld op mijn blog. Nu kom ik terug naar de Belgische wereld, en wordt het terug een veel gemeenschappelijkere wereld. Een gemeenschappelijke blog? Geen idee hoe je daar aan begint, ik wil het ook niet. Op dat vlak ben ik toch een beetje egocentrisch. Ik heb graag dat de mensen die naar mijn blogurl surfen, dat ook doen om mijn hoogstinteressante (natuurlijk, ik weet het wel) weetjes te lezen. Maar... omdat ik toch op z'n minst één diehardikhouvanjozefieneneveneensvanhaarblogfan heb, probeer ik het nog eens met mijn 'gewone' leventje. Of ik het volhoud, of ik überhaupt nog genoeg te schrijven zal weten, dat zullen we wel zien. Maar ik denk het wel.

Ik hoop stilletjes dat mijn erasmusleventje rustig verderkabbelt in mijn Heimatlandje. Dat zal het op z'n minst toch een beetje doen. Ten eerste heb ik -naast de supertoffe mensen die we waarschijnlijk nooit meer gaan zien- fantastische Belgjes leren kennen. We together, Erasmus back. Zo is het, want het staat op mijn blog.

Ten tweede wil ik op z'n minst toch nog een paar buitenlanders terugzien. En dat moet wel lukken.

Ten derde keer ik gegarandeerd nog terug naar Leipzig. 'k Heb hier mijn hart verloren.

En als laatste heeft Erasmus mijn karakter toch wel een beetje gesterkt. Hier heb ik beslist om in België vanalles te gaan ondernemen, wat ik beslist niet gedaan had als ik thuisgebleven was.



Erasmus is goed. 'k Zal het missen.
Maar omdat jullie mij niet op de blogwereld hoeven te missen -anders wordt het hier helemaal een tranendal- geef ik jullie al mijn nieuwe url mee. Nee, hij werkt nog niet, want mijn Erasmus is nog niet voorbij. Nog niet helemaal.
Jozefien houdt niet op!

Putzen

Het afscheidsfeestje is ondertussen ook voorbij. Het was fijn.
Mijn koffers zijn gepakt. Verre van alles is gepakt, maar de koffers die ik heb, zitten vol. Da's toch ook al iets. 'k Heb voor de laatste keer m'n kamer gepoetst. Om ook iets voor de eerste keer te doen, zo in die laatste dagen: 'k heb het nog nooit zó grondig gedaan zoals nu. Dat mag ook wel, het heeft ongeveer mijn volledige dag in beslag genomen.

Deze avond zal ik geen Leipzigse burger meer zijn. Morgen zal ik geen Leipzigse studentenpas meer hebben. (Of wel? Verwarring alom!)

'k Ben al mijn laatste dingen voor het laatst aan het beleven. En het weer is ook traurig. Maar nu wil ik toch wel graag naar huis.

Nog drie daagjes

'k Heb gisteren mijn fiets verkocht. Raar hoe pijnlijk dat kan aanvoelen. Ook geprobeerd om mij af te melden van school, maar daarvoor moeten we vrijdag nog eens teruggaan. De bureaucratie niet onderschatten, Jozefien!

Gisteren voor het laatst naar de cinema geweest. Vandaag mijn enige echte afscheidsfeestje.

Je kan het einde bijna ruiken, zo wezenlijk wordt het allemaal.

Valenz

Mijn Gruppenarbeit is af :)!
Je ziet meteen wie het meest gestresseerd was.

Mislukt...

Gisteren heb ik Anneleen voor het laatst op Duits grondgebied gezien. Naast haar broek, heb ik nu ook een stoel en een studentenkaart als aandenken. Traditioneel heeft ze een smsje gestuurd dat ze goed thuis is aangekomen. 'k Ga het missen.

's Avonds ben ik -dankzij Greets overtuigingskracht- toch nog het huis uitgekomen, we zouden naar Hunabkú, een Argentinische film gaan kijken. Zouden, want de zaal zat vol, zelfs op de mat vooraan was er geen plaatsje meer voor ons. Dan zijn we maar met ons drietjes -Humberto had ons ook vervoegd, het roosje en ik zijn terug bij elkaar gebracht!- een milkshake -excuseer, MilCHshake- gaan drinken in het Barfussgässchen. Het was nochtans ons doel iets nieuws te ontdekken. Mislukt :)

Wat verder mislukt is:
een foto nemen van Jozefien die sensueel haar milCHshake uitdrinkt


Hier is nochtans het goeie voorbeeld

Nog een mislukking:
Jozefien die romantisch met een roosje op de foto wil staan



Hier is nochtans -alweer- het goeie voorbeeld.


En dan komt het wijze zinnetje van mijn pa weer in mij op:
"je moe hie noh vele leern wi"

Baai zwaai

Het begint echt te worden. Het einde dan. Erasmus zelf was al heel echt. 't Was fijn. En nu neemt iedereen afscheid. Da's minder fijn.

Ik ben ook bijna aan de beurt. Voor diejenigen, die het nog niet wisten: volgende week zaterdag kun je me weer van dichterbij beter ruiken.

Nooit gedacht

... dat ik bang kon zijn van een docent. Dat lukt blijkbaar toch.

Maar goed, na vijf uur heen en weer gekoers heb ik mijn Schein. En daar gaat het toch allemaal om.