Ultimate post

Vandaag is het definitief. Heel de week lang bekroop een gevoel me, dat ik alles voor het laatst hier aan het beleven was. And guess what? Naarmate de week vorderde, is het er niet beter op geworden. Nu is het definitief mijn laatste dag hier. En wat gaat Jozefientje nog doen? Iets fijns? Wel ja, als je

• wassen & strijken
• inpakken
  
• Hausarbeit afwerken
• afmelden bij school

onder de noemer 'fijn' kan classificeren, dan kan mijn dag niet stuk!

Bij deze sluit ik deze blog dan ook af. Het is mooi geweest. Maar ik kan niet verderschrijven. Mijn doel was mijn hele erasmusverhaal hier te schrijven, en min of meer is het gelukt. Natuurlijk heb ik slechts (soms dwaze, ik weet het, maar daar ben ik nu eenmaal Jozefien voor) details in de verf gezet, maar dit was het. Mijn beeld op mijn wereld op mijn blog. Nu kom ik terug naar de Belgische wereld, en wordt het terug een veel gemeenschappelijkere wereld. Een gemeenschappelijke blog? Geen idee hoe je daar aan begint, ik wil het ook niet. Op dat vlak ben ik toch een beetje egocentrisch. Ik heb graag dat de mensen die naar mijn blogurl surfen, dat ook doen om mijn hoogstinteressante (natuurlijk, ik weet het wel) weetjes te lezen. Maar... omdat ik toch op z'n minst één diehardikhouvanjozefieneneveneensvanhaarblogfan heb, probeer ik het nog eens met mijn 'gewone' leventje. Of ik het volhoud, of ik überhaupt nog genoeg te schrijven zal weten, dat zullen we wel zien. Maar ik denk het wel.

Ik hoop stilletjes dat mijn erasmusleventje rustig verderkabbelt in mijn Heimatlandje. Dat zal het op z'n minst toch een beetje doen. Ten eerste heb ik -naast de supertoffe mensen die we waarschijnlijk nooit meer gaan zien- fantastische Belgjes leren kennen. We together, Erasmus back. Zo is het, want het staat op mijn blog.

Ten tweede wil ik op z'n minst toch nog een paar buitenlanders terugzien. En dat moet wel lukken.

Ten derde keer ik gegarandeerd nog terug naar Leipzig. 'k Heb hier mijn hart verloren.

En als laatste heeft Erasmus mijn karakter toch wel een beetje gesterkt. Hier heb ik beslist om in België vanalles te gaan ondernemen, wat ik beslist niet gedaan had als ik thuisgebleven was.



Erasmus is goed. 'k Zal het missen.
Maar omdat jullie mij niet op de blogwereld hoeven te missen -anders wordt het hier helemaal een tranendal- geef ik jullie al mijn nieuwe url mee. Nee, hij werkt nog niet, want mijn Erasmus is nog niet voorbij. Nog niet helemaal.
Jozefien houdt niet op!

Putzen

Het afscheidsfeestje is ondertussen ook voorbij. Het was fijn.
Mijn koffers zijn gepakt. Verre van alles is gepakt, maar de koffers die ik heb, zitten vol. Da's toch ook al iets. 'k Heb voor de laatste keer m'n kamer gepoetst. Om ook iets voor de eerste keer te doen, zo in die laatste dagen: 'k heb het nog nooit zó grondig gedaan zoals nu. Dat mag ook wel, het heeft ongeveer mijn volledige dag in beslag genomen.

Deze avond zal ik geen Leipzigse burger meer zijn. Morgen zal ik geen Leipzigse studentenpas meer hebben. (Of wel? Verwarring alom!)

'k Ben al mijn laatste dingen voor het laatst aan het beleven. En het weer is ook traurig. Maar nu wil ik toch wel graag naar huis.

Nog drie daagjes

'k Heb gisteren mijn fiets verkocht. Raar hoe pijnlijk dat kan aanvoelen. Ook geprobeerd om mij af te melden van school, maar daarvoor moeten we vrijdag nog eens teruggaan. De bureaucratie niet onderschatten, Jozefien!

Gisteren voor het laatst naar de cinema geweest. Vandaag mijn enige echte afscheidsfeestje.

Je kan het einde bijna ruiken, zo wezenlijk wordt het allemaal.

Valenz

Mijn Gruppenarbeit is af :)!
Je ziet meteen wie het meest gestresseerd was.

Mislukt...

Gisteren heb ik Anneleen voor het laatst op Duits grondgebied gezien. Naast haar broek, heb ik nu ook een stoel en een studentenkaart als aandenken. Traditioneel heeft ze een smsje gestuurd dat ze goed thuis is aangekomen. 'k Ga het missen.

's Avonds ben ik -dankzij Greets overtuigingskracht- toch nog het huis uitgekomen, we zouden naar Hunabkú, een Argentinische film gaan kijken. Zouden, want de zaal zat vol, zelfs op de mat vooraan was er geen plaatsje meer voor ons. Dan zijn we maar met ons drietjes -Humberto had ons ook vervoegd, het roosje en ik zijn terug bij elkaar gebracht!- een milkshake -excuseer, MilCHshake- gaan drinken in het Barfussgässchen. Het was nochtans ons doel iets nieuws te ontdekken. Mislukt :)

Wat verder mislukt is:
een foto nemen van Jozefien die sensueel haar milCHshake uitdrinkt


Hier is nochtans het goeie voorbeeld

Nog een mislukking:
Jozefien die romantisch met een roosje op de foto wil staan



Hier is nochtans -alweer- het goeie voorbeeld.


En dan komt het wijze zinnetje van mijn pa weer in mij op:
"je moe hie noh vele leern wi"

Baai zwaai

Het begint echt te worden. Het einde dan. Erasmus zelf was al heel echt. 't Was fijn. En nu neemt iedereen afscheid. Da's minder fijn.

Ik ben ook bijna aan de beurt. Voor diejenigen, die het nog niet wisten: volgende week zaterdag kun je me weer van dichterbij beter ruiken.

Nooit gedacht

... dat ik bang kon zijn van een docent. Dat lukt blijkbaar toch.

Maar goed, na vijf uur heen en weer gekoers heb ik mijn Schein. En daar gaat het toch allemaal om.

[Klappen] in de handjes, blij blij blij

Scheinen, da's precies toch niet gemakkelijk hoor. Gisteren kreeg ik er wel eentje mee, maar dat is niet in orde. Vandaag had ik afgesproken met een andere docent voor een andere Schein om 14u, ik heb daar gewacht, ben net thuis... Niks van. Es hat nicht geklappt.

Ik heb wel zijn gsmnummer, maar zijn toestel stond af (beweert hij... Toen ik om kwart voor drie belde, kwam ik *niet* op de voicemail terecht) en nu mag ik binnen tien minuutjes terug daarheen.
Endlich wird es klappen, denkt de optimist dan.

En dan is de werkdag om. Tegen 19u ga ik Humberto mijn laatste groet brengen - hij vertrekt woensdag. Dus ik heb nog welgeteld een halfuur daar tussenin om mijn groepswerk van morgen voor te bereiden. Klappt's?

Quote

Albert Einstein zei ooit: "Zeit ist das, was man von der Uhr abliest"

Subliem, vind je ook niet? Daar moet je toch wel een beetje een genie voor zijn.


En dit genie hier heeft nog zes uur Zeit tegen haar laatste examen. Ze kijkt er stiekem wel een beetje naar uit.

Soms vraagt een mens zich af

Waarom de examens nog steeds niet gedaan zijn. En dan weet de mens het weer. Hij had tijdsgebrek en heeft zelf een paar dagen uitstel gevraagd.

Maar goed, morgen om 16u is het moment der waarheid er. En daarna blijft de waarheid er eigenlijk. Want waarheid verdwijnt nooit zomaar. Waarheid is er altijd, ze wordt alleen soms verdoezeld.


Met deze wijze woorden -waaruit overigens blijkt dat die examens écht snel voorbij moeten zijn, het wordt ongezond- verlaat ik jullie weer.

Info

Aan alle mensen die mijn adres en telefoonnummer nog niet opgeschreven hebben (schaam op jou!): mocht je denken het nog te kunnen gebruiken, pen het dan als de bliksem over.

Ik word vol-le-dig anoniem.

En Annika zat op het toilet, toen ze verjaarde. Dat moest er toch ook nog eventjes bij.

Erholung

Gisterenavond zijn we gaan zwemmen. Nog steeds geen foto met onze fantastische Badekappe, misschien een ideetje voor onze afsluiter volgende week. Misschien hé.

Wel foto's van het feestje.

Hoe dans je marginaal op nog marginalere muziek? Neem gewoon een voorbeeld aan MIJ!



En deze: nóg een geslaagde foto, om in het groot boven mijn bed te hangen. Ik heb later geen behangpapier meer nodig.

Céline (La France), Elien (la Belgique), Liesbeth (la Belgique), Anne (Alemagne -komt da tegen!), Helene (Norvège) en Elena (Macédoine -Obstsalat!).

overdreven

Ligt dat nu aan mij, of vinden jullie drie flatscreentv's op de benedenverdieping ook wat veel? Zolang je dochtertje maar kalm is zeker?

jauchzen und jubeln

Gisterenavond heb ik opnieuw een Schein gekregen. Deze keer was ik minder teleurgesteld. De docent had eerst de puntenverdeling in vergelijking met de studenten op het bord geschreven:

1-1,7= 8
2-2,7=11
3-3,7=3
4=4
5= 5

Een 1 is dus het beste punt (19/20 in België), een 4 betekent zoveel als 10/20, en een vijf.. tjah, da's dus minder hé. En in de plaats van dan de examens uit te delen, begint hij beide teksten (aangezien het examen opgesplitst moest worden wegens plaatsgebrek, weten jullie nog) te overlopen, en te zeggen waar alle problemen lagen. Nu goed, ik had mijn tekst al eens door een Columbiaan laten nakijken -waar internet toch niet allemaal goed voor is hé- en het bleek wel in orde te zijn. Dit werd bij het overlopen in de klas ook bevestigd. Mijn Schein bevestigde dat trouwens ook. 'k Heb een hele mooie 1,7 gekregen. De docent vroeg of ik tevreden was (o, dat was moeilijk te beantwoorden -of ook niet) en zei dat het maar kleine foutjes waren. Fijn!

Daarstraks ben ik dan met Helene en haar vriend gaan eten in de Mensa, en het was wel duidelijk dat mijn Noors niet zo heel slecht zal zijn. Toen ik zei dat het gerust wel wat moeilijker gemogen had, zei ze dat dat ook bleek uit mijn Note. En anderen hadden het wel een stukje schwerer gefunden. Na gut, als ik de enige ben die daar echt iets was met die Note, dan is dat natuurlijk wel een béétje te begrijpen. Ik ben alleszins benieuwd :)

De docent die gisteren niet aanwezig was, heeft mij teruggemaild. Hij had 's morgens een ongevalletje gehad met zijn fiets, vandaar. Morgen mag ik om mijn Schein gaan in zijn Sprechstunde. "Nichts desto trotz gebe ich dir mein Handynummer für eine Bestätigung ein paar
Stunden davor." Hmmm. Allez dan. Da's codetaal! In plaats van een mailtje van "kom maar af!", wordt het er eentje met "mijn gsmnummer is ...". Waarom ook niet.


Nu goed, ik ga snel terug door naar de les
mijn volgende Schein (hopelijk?) in ontvangst nemen!
Toedeloeh x

nörgeln und quengeln

Ik wil nu niet zagen of zo, maar doen die docenten dat expres? 'k Heb mijn Schein alweer niet kunnen bemachtigen omdat de docent niet aanwezig was.

En van diegene waarvan ik wel een Schein gekregen hebt, vind ik dat die toch wel vrij gierig geweest is. Ging er niet zo een fabeltje de ronde dat Erasmusstudenten altijd veel punten kregen? Tijd om dit te ontkrachten!



Ok, de eerste zin van mijn bericht klopt niet, besef ik net. Ik wil wel zagen.

Hokus Pokus

en toen was er meer tijd... 'k Heb voor m'n examen een week uitstel gekregen, waardoor ik wel mijn boek volledig kan lezen. Joehoew!

Vandaag zou ik normaalgezien een Schein krijgen, maar de docente was er niet. Uitleg van de studenten: "ja, ze zal waarschijnlijk deze week rusten, zodat ze tegen de examens genoeg reserves heeft opgebouwd en dan niet ziek valt". Euhmmmmm... Kijk allemaal verwonderd, en zeg met een fantastisch West-Vlaams accent "mohow zèh". Indien nodig nog eens herhalen.

Deze tijd heb ik dan optimaal benut om op koopjesjacht te gaan. Bericht aan Pieter: ik ben een vrouw!
Met dank aan Anneleen voor de fantastische tip.


Ja, vandaag was een goede dag. Ik ben tevreden.

En om lekker clichématig af te sluiten: ik kruip nu in een hoekje, met mijn boekje (al een chance dat mijn bureau juist gepositioneerd staat!)

Hoe overleeft men examens?

En ja hoor, Anneleen was ook aanwezig op het feestje! Toon deze blog maar eens aan K.! -Dit moest er toch nog bij, nadat ik genadeloos Anneleens foto's afgesnoept heb.




En dan gisteren: de beloning na het leren. IJS natuurlijk.




Hoe professioneel :)
merk ook op: De vloer van Annika is zichtbaar. Dit is een zinnetje op mijn blog wel waard ;o)

Zou het... ?

Een boek van 412 pagina's. Donderdagnamiddag, vrijdagnamiddag en de volledige zaterdag gelezen. Tot pagina 123 geraakt. Ik heb nog anderhalve dag, m.n. vandaag en morgenochtend. Daarna heb ik les, net zoals de volledige dinsdag, en woensdag is het examen. Ik heb nu niet meteen een mathematisch brein, maar er schort toch iets...

We zullen zien wat het geeft zeker...

Sneeuw!

Buiten schijnt de zon, prachtig weer. Wat koud, maar dat hebben we voor de blauwe lucht graag over. En er ligt sneeuw! Maar niet buiten. 't Is in mijn kamer te doen. Nadat ik mijn was uitgehangen had, lag er opeens een sneeuwtapijtje.

Mottige papieren zakdoekjes.

Voor degenen die het nog niet wisten, ik ben lomp.

Mvg,
Jozefien

Kotgenootje

Ik begin steeds meer en meer gehecht te raken aan mijn medebewoonster. Gisteren zei ze aan telefoon: "Ja, maar heb je dan een fietspomp of zo? Mijn band is plat. Nu ja, es könnte misschien ook wel zijn dat mijn band kapot is, want ik heb door een hoop scherven gereden."

Hilarisch, toch?

En ze vond mijn karbonaden in biersaus lekker.

En ze danst behoorlijk goed tango.

En ze vindt dat ik tot eind maart hier moet blijven. Want ik huur toch immers zo lang?!


Jaja, ik vind haar tof, die Annika.

Bibliotheekhorror

Dag iedereeeeeeeen!


Ik wou al een paar keer iets neerpoten hier, maar het welgekende fenomeen 'examens' gooide steeds roet in het eten.

Wat ik wou vertellen:
invasie van Duitsers in de bibliotheek! Nu kun je wel denken "ha, die Jozefien toch, wat is ze dom. Natuurlijk zie je veel Duitsers als je in *kuch* Duitsland (merk op: door het kuchje werd dit woord extra benadrukt) verblijft". Wel ja... Ik weet het. Ik ben minder dom dan jullie allen vermoeden. Hoera voor mezelf! Maar gisteren wou ik dus studeren in de bibliotheek. Ik ging er vol goede moed heen, en ik vond nog een kastje. Waarschijnlijk van de drie resterenden of zo, maar ja, ik prijsde me gelukkig. Hup hup, trap naar boven, naar de gebruikelijke zaal. In die zaal is er nog een Art zaal (tjah, hoe moet je het anders verwoorden) waar een hele meute studenten hun gading vinden. 10 studenten per tafel, toch wel een vijftiental tafels gok ik. Maar geen plaats. Goed, ik zoek verder. Tussen alle mogelijke boekenrekken zitten nog meer tafels verstopt, waardoor opnieuw een 100-tal mensen kunnen plaatsnemen. Maar Jozefien niet. De moed niet opgevend, de trap omhoog! Tweehonderd plaatsen? Misschien. Trap omlaag, volgende zaal binnen. Een vrije plaats! Maar niet voor mij. Voorbehouden voor mensen met een speciaal soort boeken. En hoewel ik heel speciaal ben, waren mijn boeken dat niet. Zaal doorwandelen, trap omhoog, trap omlaag. Zaal doorkruisen, in de volgende zaal naar links, en je komt op een trappenhal uit. Ik verken onbekend terrein! Trap naar beneden, rechtse zaal, die doorlopen, naar rechts, links, links. Ik vind mijn boek, waar ik trouwens ook naar op zoek was. Fijn. Maar dus geen plaats. Hou er goed de pas in en ga verder. Meer onbekend terrein, nog steeds geen plaats. Zelfs alle vensterbanken waren bezet. Enkele moedeloze Duitsers zaten gewoon midden in de gang, op de grond, moedeloos te wezen. Of misschien ook moedig. Maar ik droop af. Naar huis.


Ik wou nog veel meer vertellen, maar nu is het slaapjestijd! (en kooktijd voor mij)
Tot morgen lieve kindertjes
*kruisje op het voorhoofdje*

Omdat dit woord nog ontbreekt

Annika zei gisteren dat ze mijn armen (een trui, die alleen bestaat uit mouwen en een rug) saugeil vond.

Annika maakt zich op

Toen ik nog eens mijn kamer verliet (tot op de gang geraak ik nog net), zag ik Annika haar nieuwe laarzen aandoen. Ze had haar chique rok aan, een zwart truitje met blinkertjes, ze was een beetje geschminkt en had duidelijk de tijd genomen om haar haar goed in de plooi te leggen. Als ik daarop vroeg wat ze van plan was, antwoordde ze dat ze naar een vriendin ging. Daar gingen ze namelijk een hart, een lever en een long opensnijden.

Als dat niet origineel is, weet ik het ook niet meer...

Update

De eerste keer en de laatste keer dat ik naar een fuif geweest ben tijdens de examens. Het was fijn!


Twee opmerkingen:
1) Nee, dat is geen bh-bandje, dat hoort zo.
2) Ik wil meer blinken dan mijn bierflesje, en daarom krab ik altijd het zilverpapier eraf


Drie kleine meisjes, vrolijk op een rij. Anne, Hannah, Elien
Slingers!!! Als er slingers zijn, ben ik blij!


Ook Elien is blij als er slingers zijn.


Ik ben duidelijk heel wat professioneler blij omwille van de slingers.


Maar het blijst van al waren we met de verkoeling die Patricia ons bracht. (Die vreemde jongen hoort NIET bij ons!)


Die vreemde jongen hoort WEL bij ons (dit is examenhumor, ha!)

En die ook. (Dit is minder examenhumor) Het waren trouwens slingers van slechte kwaliteit! Als je er iemand mee wil kelen, valt dit duidelijk op.



Meer foto's volgen normaalgezien nog (kleine hint aan Anneleen)


Voor de rest is het fijn voor mijn medestudenten vertaling Spaans. Zij kunnen volgende week effectief hun Klausur schrijven. Gejuich alom.

Meer gejuich, want vandaag heb ik mijn eerste Hausarbeit ingediend. Weliswaar de kleinste, maar 'k ben er toch al vanaf hé. Die prof heeft mij teruggemaild, dat ik hem na de volgende Vorlesung nog eens moet aanspreken. Wie weet wil hij een date! Spannend...

Nu, voor hem ben ik eigenlijk niet meer beschikbaar, ik date al met een andere prof... Voor dat vak hou ik dinsdag mijn referaat (verhandeling voor studenten) maar mits ik eigenlijk de enige studente ben... tjah :)

Kras(s)

Al ooit geweten dat je een examen niet mag beginnen wegens te weinig infrastructuur? Gelukkig behoorde ik niet tot dat deel van de studentikoze bevolking, maar er zijn dus wel degelijk een hoop mensen naar huis gestuurd. Niet genoeg computers om een vertaling te maken? Jammer... We proberen volgende week wel nog eens. En volgende week is dit lokaal door iemand anders bezet? Goh ja, volgend semester dan zeker...

En die studenten slikken dat gewoon hé...

De telefoon

Gisteren kroop ik om halftwaalf in mijn bedje. Vandaag heb ik examen, dus ik moest toch semi-uitgeslapen voor de dag kunnen komen. Ik was wel niet totaal op m'n gemak, want Pieter had beloofd mij nog eventjes te bellen als hij thuisgekomen zou zijn van z'n werk. Nu ja, er bestaan rare mensen, en wie weet zat hij daar dus nog.

Om drie uur 's nachts ging mijn gsm dan af. Normaalgezien hoor ik dat niet, maar 'k heb toch genoeg gewoeld en mij afgevraagd waar Pieter bleef, om het deze keer wel te horen. En normaalgezien kom ik om drie uur 's nachts niet uit mijn bed, maar voor Pieter wel.

En voor Annika ook blijkbaar. Ze was een beetje zonder sleutel uitgegaan en was bijgevolg een beetje buitengesloten. Nadat ik haar drie keer had proberen binnen te laten - en dat nog altijd niet was gelukt (ik kreeg al vreemde ideeën...) ben ik maar de trap afgelopen om ze zelf binnen te laten. Daar kon ik dus merken dat de deur op slot was. Fijn. Huppel terug naar boven (ik vond eerst mijn sleutel niet, vandaar dat ik Christophe afgescheept had en gezegd dat ik het niet door het raam wou gooien) maar na een kleine paniekaanval was die ook weer terecht.

Iedereen was blij, iedereen was gelukkig. Iedereen, behalve... Jozefien. Die zat nog altijd te denken aan haar vriendje die haar niet opgebeld had. Uiteindelijk heeft ze toch héél kort laten rinkelen. Mocht ze een half verdoolde slaapkop aan de lijn krijgen, die zei dat hij haar graag zag, zou ze immers doodgelukkig zijn. Maar dat gebeurde niet.

Ze kreeg een wakkere Pieter aan de lijn. Hij was net naar huis aan het rijden (rond halfvier ongeveer) en was klaar met zijn werk. Driewerf hoera! Overuren zijn tof! Vooral omdat hij vandaag van 8 tot 19u op een beurs moet gaan staan.

Hier zijn de examens precies minder uitputtend...

Een appelsien is oranje.

Volledig gefascineerd door ons kweekproject, heb ik bovenstaande zin ingevuld op mijn grammaticaexamen van Spaans. En weet je wat het grappige is? Ik zal daarvoor nog een punt krijgen ook...

Annika ist froh

Annika huppelt als een dol kalf doorheen het appartement. Ze heeft haar examen bestanden. 'k Ben ook blij voor haar :)

Het gat in de markt!

Toen Anneleen en ik pauze aan het nemen waren, kwamen we erop uit dat we beiden niet graag appelsienen eten, omdat die zo groot zijn.
Dus hebben we beslist om zelf een soort te kweken van kleine appelsientjes. Veel fijner.

En toen kwamen we dus tot inzicht. Verrekte mandarijnen...

And it goes on

Mijn zaagmodus staat nog steeds ingeschakeld, en jullie zullen het geweten hebben...


Toen ik vandaag op spreekuur ging bij een docent, om te bespreken wat ik moet kennen voor het examen, zei hij dat ik best één thema neem (eentje dat nog moet komen) en daarover ook ineens maar een boek lees, zodat ik voldoende achtergrondinformatie heb

Right... Als ik dat nu eens een maand vroeger geweten had hé, dan had ik daar helemaal niet zo'n problemen mee gehad. Maar 't is nu nog niet druk genoeg blijkbaar.

Enfin, 'k ga eens naar de bibliotheek, Anneleen gaan vergezellen bij het leren.
Tschau!

Chaos

Je weet wel dat ik gisteren zei dat er vandaag misschien een examen zou plaatshebben hé. De misschien is op een njet uitgedraaid. Meer zelfs, er was geen les wegens te weinig studenten. De docent en ik zijn dus maar een warme choco gaan drinken.

Voor de rest heb ik vandaag bijna over een duif gereden. En over een mens. De mens had zich verontschuldigd dat hij niet uitkeek, de duif niet. 'k Heb hem dan ook meteen de weg naar het station getoond. De mens, niet de duif.

O ja, 'k weet ook dat ik volgende week dinsdag nog een Klausur heb. Lekker op tijd en zo.
Fijn om te weten: ik heb geen enkel examen tijdens de examenperiode. 't Valt allemaal tijdens de lessen. Waar is mijn geliefde blok?

Examens in zicht

School is nog maar net begonnen, maar we vlogen er meteen in.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat de Klausur (soort examen, maar niet echt, want we hebben nog een écht examen ook blijkbaar) nu zaterdag om 10u doorgaat.
Diezelfde zaterdag heb ik ook een Blocksitzung voor geschiedenis, van 9u tot 16u. Schizofrene Jozefien schiet in actie! Van datzelfde vak heb ik vandaag ook een Seminar gehad, dus kon ik meteen vragen hoe het met mijn examen daarvoor zit. Dat zal doorgaan op woensdag 30 januari, 16u. Mijn schizofrene vriendinnetje vindt dit alweer fijn, want 'k heb dan eigenlijk geschiedenisles van Latijn-Amerika. Voor de inhoud van dat examen moet ik nog eens naar het spreekuur gaan, woensdag, iets voor 16u. Terwijl ik die andere les volg dus.

Vrijdag 1 februari heb ik m'n examen van Spaanse grammatica.
Dinsdag 22 januari heb ik examen vertaling Duits.
En morgen... tjah, morgen heb ik misschién een examen voor taalbeheersing Spaans. En anders is het voor ergens anders in januari.

Zoals je ziet, alles komt op z'n pootjes terecht.
Zennnnn
-en nee, we denken niet aan de twee examens waarvoor ik nog geen datum heb, en ook de vier Hausarbeiten verdring ik uit m'n geheugen. Evenals het vak dat ik zogezegd in België meevolg. En m'n bachelorpaper. Wat is dat, een bachelorpaper?-

Gegroet
stresskieken Jozefien

Percepties op de bus

Zo comfortabel mogelijk hangen in een bus. Je houding is onnatuurlijker dan die van een acrobaat die een hels nummer uitvoert in Cirque Du Soleil. Na een klein kwartiertje heb je nekpijn, voel je je ribben duidelijker dan je lief is. Je ontdekt spieren, waarvan je niet eens wist, dat die daar hoorden te zitten. Je armen en benen slapen, maar jijzelf? No way. De marteling moet je ondergaan. En hoe.

En dan, opeens, merk je het. Je ruikt een geur, die nog onfrisser is, dan de gemiddelde buslucht. Het kan. Het fenomeen noemt 'scheet'. Je bent omringd door allemaal meisjes. Allemaal mogelijke verdachten die je het ademen bemoeilijken. Je probeert na te denken. Een vrouwenscheet? Misschien is het toch wel een van het andere geslacht. Die drijven waarschijnlijk makkelijk verder op de misselijkmakende lucht. Of misschien... Ja, heel misschien komt de geur van buiten. Mest. De noodzakelijke gedachtensprong naar het Duitste Mist komt vanzelf. Je Duitse kennis wordt snel terug de kop ingedrukt door je Nederlandse gedachtengang. Je mag je hersenen niet overbelasten op zo'n plaats. Mist dus. En bewasemde ruiten.

En dan zak je in een lichte coma. Gered. Voor eventjes.

Twaalf uur op een bus zitten maakt je gek.

Maar we zijn blij dat we 'thuis' zijn.

Erfurtfoto's

Nu ik nog van snel internet gebruik kan maken, hier nog een klets Erfurtfoto's. Want die zijn blijkbaar nog niet gepubliceerd geweest.

Kerststukken op het water. En eendjes!


De Erfurter Weihnachtsmarkt.

Typische Fachwerkhäuser, met rechtsonder de inwerking van de naam Krämerbrücke. Je weet wel, die enige stenen brug in Duitsland waar huizen op staan


Die, ja...


Ehm... DaF-Leute... Namen? Hoezo namen?

Hoe hebben wij oud op nieuw gevierd?

Met Erik, Pieter, mezelve, Liesbeth en Filip, én onze geliefde jeansbroek (behalve Erik dan... Hij wou origineel zijn)



Met een grooooooote fles champagne


Hoedjes! En serpentines die pas later op de avond zichtbaar werden.


De obligatoire nieuwjaarsbrief

En vuurwerk. Maar daar hebben we zelf voor moeten zorgen.

Bye Bye België

Neenee, deze titel gaat niet over de politieke crisis in ons landje. Deze is al even gaan liggen. Het gaat over het feit dat ik morgen met mijn hoopje Belgische Duitslandsfans (hopelijk) op de bus richting Leipzig zit. Maar wees gerust. 't Is niet voor lang meer. Denk ik.