Zo comfortabel mogelijk hangen in een bus. Je houding is onnatuurlijker dan die van een acrobaat die een hels nummer uitvoert in Cirque Du Soleil. Na een klein kwartiertje heb je nekpijn, voel je je ribben duidelijker dan je lief is. Je ontdekt spieren, waarvan je niet eens wist, dat die daar hoorden te zitten. Je armen en benen slapen, maar jijzelf? No way. De marteling moet je ondergaan. En hoe.
En dan, opeens, merk je het. Je ruikt een geur, die nog onfrisser is, dan de gemiddelde buslucht. Het kan. Het fenomeen noemt 'scheet'. Je bent omringd door allemaal meisjes. Allemaal mogelijke verdachten die je het ademen bemoeilijken. Je probeert na te denken. Een vrouwenscheet? Misschien is het toch wel een van het andere geslacht. Die drijven waarschijnlijk makkelijk verder op de misselijkmakende lucht. Of misschien... Ja, heel misschien komt de geur van buiten. Mest. De noodzakelijke gedachtensprong naar het Duitste Mist komt vanzelf. Je Duitse kennis wordt snel terug de kop ingedrukt door je Nederlandse gedachtengang. Je mag je hersenen niet overbelasten op zo'n plaats. Mist dus. En bewasemde ruiten.
En dan zak je in een lichte coma. Gered. Voor eventjes.
Twaalf uur op een bus zitten maakt je gek.
Maar we zijn blij dat we 'thuis' zijn.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
ocharme... maar hoera je bent er geraakt, joepie! En wat helemaal niet onbelangrijk is, je hebt je kennis i.v.m. het menselijk lichaam terug bijgeschaafd.
Je lieve mama xxxxx
Een reactie posten