De telefoon

Gisteren kroop ik om halftwaalf in mijn bedje. Vandaag heb ik examen, dus ik moest toch semi-uitgeslapen voor de dag kunnen komen. Ik was wel niet totaal op m'n gemak, want Pieter had beloofd mij nog eventjes te bellen als hij thuisgekomen zou zijn van z'n werk. Nu ja, er bestaan rare mensen, en wie weet zat hij daar dus nog.

Om drie uur 's nachts ging mijn gsm dan af. Normaalgezien hoor ik dat niet, maar 'k heb toch genoeg gewoeld en mij afgevraagd waar Pieter bleef, om het deze keer wel te horen. En normaalgezien kom ik om drie uur 's nachts niet uit mijn bed, maar voor Pieter wel.

En voor Annika ook blijkbaar. Ze was een beetje zonder sleutel uitgegaan en was bijgevolg een beetje buitengesloten. Nadat ik haar drie keer had proberen binnen te laten - en dat nog altijd niet was gelukt (ik kreeg al vreemde ideeën...) ben ik maar de trap afgelopen om ze zelf binnen te laten. Daar kon ik dus merken dat de deur op slot was. Fijn. Huppel terug naar boven (ik vond eerst mijn sleutel niet, vandaar dat ik Christophe afgescheept had en gezegd dat ik het niet door het raam wou gooien) maar na een kleine paniekaanval was die ook weer terecht.

Iedereen was blij, iedereen was gelukkig. Iedereen, behalve... Jozefien. Die zat nog altijd te denken aan haar vriendje die haar niet opgebeld had. Uiteindelijk heeft ze toch héél kort laten rinkelen. Mocht ze een half verdoolde slaapkop aan de lijn krijgen, die zei dat hij haar graag zag, zou ze immers doodgelukkig zijn. Maar dat gebeurde niet.

Ze kreeg een wakkere Pieter aan de lijn. Hij was net naar huis aan het rijden (rond halfvier ongeveer) en was klaar met zijn werk. Driewerf hoera! Overuren zijn tof! Vooral omdat hij vandaag van 8 tot 19u op een beurs moet gaan staan.

Hier zijn de examens precies minder uitputtend...