Communistische wachtrijen in de metro

Gisteren heb ik Brussel bezocht. Meer bepaald Rogier in Brussel. Nog meer bepaald de twee rijen aan de MIVB-Bootik in Rogier in Brussel. Ik heb er namelijk zo ongeveer gekampeerd. Om halftien kwam ik aan in het desbetreffende metrostation. Ik wou kost wat kost het goedkope MIVB-abonnement. Dus niet letterlijk kost wat kost, ik wou er 40 euro aan geven. Soit. Drie kwartier later had ik de eerste rij doorlopen. Daar bekeken ze op je wel de juiste papieren meehad (en of het dus de moeite was om te blijven wachten) en kreeg je een nummertje. Je weet wel, het slagersprincipe. Toen ik de staart van de andere rij opzocht, en besefte dat er 51 mensen voor mij waren (later heb ik beseft dat er dat het dubbele waren), zocht ik een Metrokrantje, en heb ik mij op clochardiaanse wijze in de metro neergezet. Gelukkig had ik eerst het idee om snel om het abo te gaan (vorig jaar deed ik dat op een halfuurtje) en dan nog mijn trein te halen. Daardoor had ik al mijn spullen -en dus ook mijn boek- bij en was het al 482x minder saai dan voor de rest van de wachtende bevolking. Want veel wachtende bevolking was er wel! Ook de niet-studenten die hun abonnement wilden gaan verlengen -en er dus de volle pot voor moeten betalen- moesten in dezelfde rij gaan staan. Ronduit belachelijk om hen zo veel tijd te laten verliezen. Die mensen hadden niet eens een doel. Maar enfin. Toen er nog twee mensen op mijn telling voor waren (ik zat op de telling 1-499, en dan was er nog een andere 500-999, vandaar mijn verwarring dat er maar 50 mensen voor waren) ben ik jolig opgesprongen en heb ik mij in de tweede rij naar voor gewerkt. Een andere man was blij dit te zien, want hij kon zo mijn metrokrantje innemen. Die brave mens heeft zelfs gemerkt dat ik twee euro verloren had, en die heeft mij dat teruggebracht. Merci!