Zennnnn

Zo voel ik me wel. Voor zover ik mij bij zen iets voorstel tenminste. Het gevoel van verlicht te zijn, na een stressmoment. Stel het jezelf voor: x-aantal dagen geleden ben je je ziekteverzekering in orde gaan maken. Uiteindelijk heb je daar met twaalf man voor u gezeten, om vijf minuutjes in zo'n bekrompen ruimte te gaan kruipen, waar ze iets in hun computer aanpassen. Piece of cake. Je gaat naar buiten en denkt 'zucht, alweer een stukje dichter bij het erasmusavontuur'. X-aantal dagen later -met name, de dag voordat je vertrekt- merk je dat je een bewijs nodig hebt om aan te tonen dat je ziekteverzekering wel degelijk in orde is. Stressssss! Anders kun je je namelijk niet immatrikulieren, laat staan inschrijven bij het Bürgeramt. Meer stresssssssss! In een flits besef je dat je die computer van de CM niet kan meenemen, en dan is het er: een probleem -en heel veel stressssss! Je checkt de openingsuren van het CM-kantoor hier in de buurt, en je probleem zwelt aan: 's namiddags is het kantoor niet open. Sta mij toe het nog eenmaal te herhalen, ik poog mijn mondvocht binnen te houden: mega mega megaveel stressssssssss!

En dan... het sprankeltje hoop: de telefoon. Je toetst vol overgave het nummer in, je wacht tot die overgaat, die mensen nemen zelfs op (!), en het probleemstelling kan uitvoerig behandeld worden. Twee minuten en 44 seconden later hang je op, met de mededeling dat die mensen speciaal voor jou de deur zullen openen, zij hebben immers een fout gemaakt door die World Assurance kaart vergeten te geven. In zes minuten, in plaats van de gebruikelijke negen en een half, zweef je naar het Alphonse Vandenpeereboomplein, waar ze je teergeliefde document afprinten. Twee keer zelfs, want de eerste keer was de datum nog niet in orde. Ik hoor daar te blijven tot eind maart, en niet tot eind dit jaar.

Bij deze de moraal van de dag: Heb vertrouwen in je ziekenfonds!