De trappen van vergelijking

Lomp < lomper < lompst < Jozefien

Mijn oprechte excuses

Excuseer mij voor het niet-van-mij-laten-horen, maar Jozefien is momenteel tamelijk beschäftigt. Uiteindelijk is het nog maar drie dagen geleden, dat kan dus nog wel door de beugel, maar ik heb pas vanaf dinsdag / woensdag / donderdag meer tijd! En die tijd eindigt dan weer op donderdagnamiddag. Als ik zo lang (zonder dit uiterst interessante bericht dus) niets van mij zou laten horen, zouden jullie verschrikkelijke dingen kunnen veronderstellen. Dit is niet nodig.

Tot binnenkort, voor een deftig bericht!
Jozefien

Happy

Voor onze vertalingen moesten we onlangs een tekst vertalen, en die doorsturen naar een medestudent. Die korrigeert je tekst dan, en geeft er punten op. Het feit dat Jeannine haar tekst nog altijd niet (en dat al meer dan een week te laat) heeft doorgestuurd, frustreert me wel een beetje, maar dat terzijde. Björn heeft mijn tekst al nagekeken, en 'k ben er wel fier op.

Fazit:

Insgesamt eine gute Übersetzung, da sie von einer Übersetzerin angefertigt wurde, die keine deutsche Muttersprachlerin ist. Inhaltliche Fehler traten nur geringfügig auf. Ausdrucksmängel traten vor allem durch die Verwendung negativ konotierter Lexeme auf (Führer, Erregbarkeiten). Lediglich die Satzstellung deutete an manchen Stellen darauf hin, dass die Übersetzung nicht von einem Muttersprachler angefertigt wurde.

Am Ende des Textes nahmen die Fehler ein wenig zu. Vermutlich lag es aber auch an der konfusen, vielleicht sogar defekten Struktur im Ausgangstext.

Da man den Text ohne weiteres hätte verstehen können, würde die Übersetzung in meiner Bewertung bestehen. Inhaltliche Fehler waren nur geringfügig vorhanden. Alle anderen Fehler haben das Verständnis nicht behindert und sind somit durchaus in einem solchen Fall zu vernachlässigen.

Het feit dat ik toch wel 15% van mijn fouten zelf nog had kunnen corrigeren, verliezen we nu natuurlijk voor eventjes uit het oog. Ik ben blij. Nah.

Running dinner = high speed dinner

Hallo luitjes!

De running dinner was echt geslaagd. Minder chaotisch dan verwacht, en heel gezellig. Doordat de bus net voor onze neus wegreed, waren we tien minuten te laat bij Annika en Johannes. Maar dat kon natuurlijk erger. We waren twintig minuten te laat bij Petr en Eva. Maar die zaten bij ons samen op de bus. Heel grappig. Die stonden ook te wachten aan de halte waar wij moesten opstappen. En heel de tijd hebben we mekaar zo in het oog gehouden met het idee van "zouden die toevallig ook meedoen?" Toen ze aan dezelfde halte als wij uitstapten, en dan nog eens hun huissleutel bovenhaalden bij nummer 85, was het helemaal duidelijk. Heel handig dat we dus samen waren aangekomen. Hun naam stond namelijk niet op de bel. En een telefoonnummer hadden we ook niet. Maar alles is dus goed gekomen. Als hoofdgerecht zal het waarschijnlijk iets typisch Tsjechisch geweest zijn, aangezien zowel Eva als ook Petr vandaar afkomstig zijn. 't Was een ovenschotel met champignons, room, sauerkraut en aardappelen. Op het eerste zicht lijkt dat een vreemde combinatie, maar het was wel superlekker. Zoals het echte Tsjechen behoort, hadden die veel te veel bier, en dat moest en zou ook leeggedronken worden. Op het laatst de tijd een beetje uit het oog verloren, waardoor we naar ons kot moesten rennen. Twee mensen stonden al op ons te wachten. Maar het academisch kwartiertje was nog niet voorbij, zodus... Een halfuur na ons kwam het laatste team bij ons aanbellen. Annika en ik voelden ons al wat minder schuldig. Iedereen vond ons dessert trouwens lekker. Ze moesten ook wel, nadat we uitgelegd hadden dat het met veel haat klaargemaakt was :) (terwijl we aan het pureren waren, zei Annika dat we moesten denken aan iemand die we niet konden uitstaan, dan ging alles opeens veel krachtiger en sneller).

Nadien zouden alle groepen -en anderen- afspreken in het Beyerhaus. Da's vrij bekend blijkbaar, én op 20m van mijn kot af... Als ik dat nu eens eerder geweten had hé :)

Al bij al een super geslaagde avond, echt leuke mensen leren kennen en zo. Alleen moest ik altijd de politiek van België bespreken.. Maar hoe zit dat nu eigenlijk precies? Ik ben niet meer 100% mee denk ik. Antwoorden zijn heel welkom, dan kan ik ook eens intellectueel overkomen.

Tschüss!

Eisenach II & een dessertje

Kleine update: allemaal naar Greets blog (staat rechts tussen mijn links). Heel wat mooie en leuke foto's te zien!n


Deze avond is er running dinner. Annika, mijn kotmatinneke, en ik zouden voor het dessert zorgen. Iets dat met het juiste gereedschap waarschijnlijk een kwartiertje duurt (maximum), maar dat hebben wij in drie uur geklaard. Tip: geen perzikken door een zeef duwen. Alles is wel fijn, maar amai...

Alles gaat er (nog) vrolijk aan toe.


Nood aan versterking. Zelfs in de vorm van whiskylikeur...

Jaja, zelfs de citroenen worden met de hand geperst!



We kijken boos naar de perzik(moes)






Morgen meer!

Romantiek in Thüringen: Eisenach

Gisteren stond er alweer een uitstapje met Wilma op het programma. Deze keer zijn we onze cultuurkennis gaan verrijken in Eisenach. De hoofdstad van Thüringen, de plek waar Luther zijn bijbelvertaling schreef, de geboorteplaats van Bach... Dit idyllische stadje, gelegen in prachtige natuur, zorgt voor heel wat mooie fotoherinneringen.


De Nikolaitor. In de middeleeuwen liep onder deze stadspoort de handelsweg van Krakau naar Frankfurt.

Een indrukwekkende Luther.

Groepsfoto bij onze goeie vriend Martin.

Boterhammetjes in de kou...

Het panorama van bij de Wartburg. Niet echt duidelijk precies hier, maar foto's leven sowieso maar echt in je herinnering hé. Allen daarheen!

De Wartburg.
Nog meer Wartburg (jaja, lekker origineel)


Bach in het donker.


Het Lutherhaus en het Bachhaus hebben we ook bezichtigd. Geen foto's hiervan, om de eenvoudige reden dat je geen foto's mocht nemen. En dan doen we dat ook niet. Wij volgen altijd flink de regels.

O ja, en ook geen foto's van marginaliteiten in de trein. Dat zou ons imago schaden.

Hard labeur

Volgende week vrijdag heb ik mijn eerste Blocksitzung, m.n. 3 uur in plaats van anderhalf uur les. Terwijl ik de vrijdag normaalgezien geen les heb. Voor datzelfde vak heb ik op een zaterdag nog zo'n Blocksitzung van 9 tot 16u. Ocharme ik.
Gelukkig valt op maandag één les weg (vanwege de blocksitzung), en op dinsdag twee (Betreffende docenten bevinden zich beiden in Latijn-America) Een andere docent zal er ook niet zijn, maar die heeft voor een gastdocente gezorgd. Eén les zal die dag wél normaal verlopen. O ja, en woensdag is er Buß- und Bettag, ein Feiertag der evangelischen Kirche. Vrijaf dus. Misschien valt de week dan al bij al nog mee *wink*

Sneeuw!

Een kinderhand is snel gevuld. En een twintigjarige is blij als ze sneeuw ziet vallen, terwijl ze zelf op haar gezellige kamer zit, met een warme chocmelk.







Rust heerst boven Leipzig

Stoute politie

Ondertussen is het algemeen bekend. De politie hier jaagt op arme (letterlijk) studenten, die het verkeersreglement niet volgen. Zo heeft een agent al Anneleens 5 eurobriefje achternagerend, toen dat door een vreselijke windstoot uit de handen gerukt werd. Dit, en de andere vijf euro werden achteraf gelukkig gerecupereerd. Misschien bestaat Erasmusgeluk dan toch.

Om maar te zeggen dat ik vandaag ook geconfronteerd werd met de politie. De kas moet blijkbaar gespijsd worden. Ze stonden trouwens op een andere plaats, dus kijk overal uit, mijn beste Leipzigvriendjes!

Situatieschets: een fietspad waar tegenliggers elkaar kruisen. Werken, waardoor het fietspad eigenlijk geen fietspad meer is. Je moet feitelijk op de stoep fietsen. Na Anneleens aanvaring hebben we echter besloten dat op het voetpad fietsen geen goed idee is. Dat kan je duur (10 euro) te staan komen. Gevolg: iedereen gebruikt het fietspad alsof het wel een fietspad is. Nieuw gevolg: de politie kan daar veel overtreders betrappen. Waaronder mezelf. Nu heb ik een fantastische fiets, met een fantastische dynamo, en een licht dat het de helft van de keren laat afweten. Omdat ik nu eenmaal braaf en plichtsbewust ben, en het eigenlijk gewoon gevaarlijk vond omdat het toch wel donker was, en ik reed waar ik niet hoorde te rijden, stapte ik van mijn fiets af en besloot te voet verder te gaan. Twintig meter verder stond die combi. 'k Had die niet eens opgemerkt. Die agent bekeek mij een beetje scheef, maar hey, ik was flink! Een andere jongen die in de politiewagen zat, haalde wel zijn portefeuille boven...

Dat was dus geluk. Voor hetzelfde geld werd ik tweemaal beboet: eenmaal omdat ik fout reed, en eenmaal omdat mijn licht niet werkt.

Bij deze: dankuwel, stomme dynamo.

Hundert.

Bij deze de fantastische mededeling dat dit mijn honderdste bericht is. Champagne staat hier niet, Sekt wel. Toch neem ik voldoening met het fotootje alleen.

Voor de rest gaat alles goed hier. Ik ben net ingeschreven voor het Hamburgweekend. Mijn schoenen zijn hersteld. Voor een luttele 5,90 euro kan ik terug mijn laarzen aan. Internet gaat snel! Sinds eergisteren (ik weet het, een dagje te vroeg, maarja...) ben ik aan mijn zwarte Piet begonnen. Hij is extreem lekker. Toen ik Annika probeerde wijs te maken dat dat ongeveer Knecht Ruprecht was, ging ze totaal ni akkoord. Mijn chocolade zag er te vriendelijk uit... Maarja, je kan toch geen chocoladevent er kwaad doen uitzien? Volgens mij smaakt hij dan ook veel minder lekker. Voor de rest regent het, en ik ben nog niet helemaal blut.

Jozefien groet jullie.

Heel wat gesukkel

Het feestje dus. Gisteren wou ik het er al over hebben, maar internet speelde zooo hard de boeman, dat het einfach unmöglich war, jullie te berichten. Zelfs al had ik in Limburg gewoond, dan nog was internet extreem traag.


Maar enfin, genoeg gezaagd. Het feestje dus. Het was fijn. Je hoefde niet aan te schuiven om binnen te raken. Een curiosum. Je kon zelfs het hachelijke haringgevoel niet ervaren. De ton was groot genoeg. De muziek was écht goed. En de mensen fijn, maar da's nu niet zo uniek.

Internet gaat te traag om foto's te uploaden. Dank voor uw begrip :)



O ja, er was trouwens ook een voorafje bij Greet. Voorafjes zijn altijd fijn. Vooral als Greet dan een altviool heeft. Want dan speelt zij. En dan spelen wij. Vijf uur uploaden heeft het me gekost, maar het is zeker en vast de moeite waard. Zet uw geluid zacht genoeg, en geniet in de mate van het mogelijke.

Vioolplezier

Taalstages, films en geen schoolwerk

Sinds gisteren is mijn weekend begonnen. Tijd voor schoolwerk dus! Ik heb wel ... vijf zinnen vertaald geloof ik! 's Namiddags heb ik mij voornamelijk beziggehouden met te antwoorden op e-mails. Maar daar kan ik niets aan doen. 't Is meneer Uytterhoeven z'n schuld. Hij heeft een e-mail doorgestuurd van een mens die taalkampen organiseert, en die mens zocht nog lesgevers. En als het over talen gaat, ben ik altijd enthousiast. 'k Heb dus vrij meteen gereageerd. En die man ook. Met als gevolg dat ik mij heb beziggehouden met informatie geven, cv'tje schrijven (ik kan pdf'jes maken, hoera!) enzoverder enzovoort. Heel nuttig allemaal, maar schoolwerk is er niet van gekomen.

Omdat ik dan toch heel de dag binnen gezeten had, ben ik met Anneleen en Elien een Duits-Turkse film gaan bekijken (Auf der anderen Seite. Van dezelfde regisseur als Gegen die Wand). En omdat mijn eindwerk dan toch over Duitse films gaat, vond ik dat ik er nog goed aan deed ook. Ik heb eerder mijn Turks gereactiveerd dan Duits gehoord, maar enfin, de film was écht superhard de moeite. Daarna zijn Elien en ik ons nog gaan bezatten. Bananenmilkshake werkt daarvoor won-der-baar-lijk. En hij was heel lekker.


Vandaag ben ik eindelijk in de bibliotheek geraakt om mijn boek op te halen dat ik besteld had. Jammer maar helaas, 'k was te laat, het boek lag terug in de rekken. Opnieuw bestellen en maandag nog eens gaan kijken. Zo wordt mijn bachelorpaper ook weer uitgesteld.

Vanavond zwemmen, en daarna een Erasmusfeestje. Eindelijk zullen jullie weer foto's zien.

Da-aaaag x

Film & Päckchen

Maandagen zijn niet zo tof. Het weekend is dan voorbij. En je beseft dat dinsdag een te zware dag is. Je moet te veel voorbereiden. En film kijken bij Anneleen. O ja, dat ook. Opeens wordt de maandag een stukje toffer.


En dan komt dus dinsdag. Volledig voorbereid -hoe kan het ook anders- ga je naar de les. Je hebt er heel wat slaap voor gelaten, but hey, een film kun je toch niet missen! En dan merk je de pünktlichkeit van de Duitsers. Niemand had iets voor dat vak gedaan, een vak waar je begot moet debatteren! Achja. Zo is het leven nu af en toe.

Deze avond was cooler. Annika was al heel lang aan het wachten op een pakje van haar oma. 't Was ondertussen al gearriveerd in het gebouw -het huisnummer is dus wel degelijk vermeld geweest- maar in het gebouw leven nog veel mensen. Op het blaadje stond dat een Aziatische vrouw het aangenomen had, maar die vrouw kan blijkbaar niet zo goed Duits -Annika zei dat op zo'n manier dat ik dacht "oooooh, en ik wel? Hé? Hé? Hé? Maar ik heb deze gedachtengang toch maar niet geuit- en het zou blijkbaar bij iemand anders terechtgekomen zijn. Enfin, deze avond gaat de bel. [historische Präsenz] Ik herken meteen het geluid en doe onze deur open in plaats van de parlofoon op te nemen -van de eerste keer juist *trots*- en daar staat blijkbaar Herr Meyer die toch wel al heel lang een Paket heeft... Geef maar op :) Aangezien Annika zondag al zo aufgeregt was: Mein Päckchen, mein Päckchen, mein Päckchen, mein Päckchen... 'heb ik het ondertussen helemaal verstopt op haar kamer (op haar laptop), maar gelukkig zijn er nog de gele Notizzettel
Weliswaar via een omweg van de badkamer (en dat ze maar ziet dat ze de juiste weg volgt :p) komt ze dan toch bij de 'schat' uit

Pauze!

Na het Vlaamse intermezzo gaat het leven hier in Leipzig verder. Het leven ging al verder, en het werk heeft zich opgestapeld. Nu neem ik dus pauze met als doel jullie gunstig te stemmen - en pauze te nemen.

Waar zat ik ook alweer met mijn verhaal? O ja, mijn gezinnetje herenigd. Samen gingen we op restaurant en naar het hotel (want ik wist de weg!). We liepen doorheen Leipzig en bewonderden de bezienswaardigheden (ik ben er precies al aan gewoon), vonden we gehakt voor de spaghetti, merkten mijn ouders dat weinig gehakt en veel groenten ook voor genoeg saus kunnen zorgen, kochten we een printer in de Karstadt (enfin, ikke) en zo stapelden de grootse avonturen zich op.


De Faustfiguren in de Mädlerpassage (voor de onwetenden onder ons: die in het zwart)


De bewonderenswaardige fontein in de Karstadt. Interessante wetenswaardigheid: Als hij vijf verdiepingen hoog spuit, moet men achteraf dweilen.

's Avonds trokken Erik, Pieter en ik -aangevuld door Liesbeth en Maurice- naar Café Nebenan, waar we met Robert en zijn vriendjes Tabu gespeeld hebben. Feitelijk geen handig spel met buitenlanders. Je medespelers moeten een woord raden aan de hand van de beschrijving die jij geeft, en jij mag bepaalde woorden niet gebruiken. Ik ben precies niet goed in spelletjes uitleggen, maar het was alleszins plezant. En leerrijk. Nieuwe woordenschat als Schokoladenseite en Kaulquappe worden ondertussen dagelijks door Liesbeth en mij gebruikt (ook al moet je er soms vindingrijk voor zijn).

Aangezien we die avond Robert zagen, konden we meteen vragen hoe we het beste naar Dresden gingen. Maar -verrassing!- Robert en Simon gingen zelf ook de volgende dag. Onze gids hadden we er meteen bij. Met twee Sachsentickets -en dus plaats voor tien personen- ging Robert moedig op zoek naar nog twee andere reizigers om de kosten te minimaliseren. Wij waren immers maar met z'n achten. Mijn pa was nogal achterdochtig, maar zo wordt een treinrit ook een semisociaal gebeuren. En je rijdt goedkoop. Zo'n ticket kost 25 euro en geldt voor 5 personen in Sachsen, Sachsen-Anhalt en Thüringen. Als je dan nog extra mensen vindt die meerijden op jouw ticket, kun je winst maken. Dit lijkt me wel een interessante handel. Uiteindelijk heeft Pieter voor drie euro heen en terug naar Dresden gereden. Fijn! De stad zelf was echt gezellig, en de gids was toppie. Wat wil een mens meer? Ahja, foto's natuurlijk.


Mijn zusje en mijn mama op de trein naar Dresden

Amusement in Dresden. De politieagente links in beeld heeft het ook gefotografeerd met haar digitale camera. Of dat tot de procedure behoort, laat ik in het midden.


Mama, een ministukje papa, Erik, Robert, Anneleen, Pieter, Simon




Meer foto's moet ik jullie momenteel ontzeggen want de batterij was leeg. Tjah, dan heb je dus een nieuwe camera...

Fototoestel... terug!

Enfin, eigenlijk is het gelogen. Mijn fototoestel is niet terug. Maar het is ook wel een beetje niet-gelogen. Want ik hou niet van liegen. Ik heb opnieuw een fototoestel. Ik heb alleen problemen om mijn Nederlandstalige titel te vormen. Dat komt er nu eenmaal van als je te lang in Duitsland verblijft.

Filip is vertrokken. Treintje genomen, vliegtuigje genomen. Hoe moeilijk kan het zijn? Op zich is die graad sowieso zwaar overschat, maar je moet het ticket kopen ook in rekening nemen. In plaats van een ticket kwam er een Fahrplan uit de automaat rollen. Filip met zijn (foute) papiertje en zijn onschuldigste engelengezichtje de trein op. En het is nodig moeten wezen. Een conductrice kwam voorbij en 'broebelde' vanalles in het Duits. Daarop deed Filip alsof (dit is natuurlijk heel belangrijk, want hij kent de Duitse taal als... als een taal die hij heel goed beheerst) hij geen Duits verstond en 'broebelde' vanalles in het Engels. De vrouw liet hem gewoon met rust. Bij deze is de cursus 'hoe rijd ik zwart in het buitenland?' afgerond.

Gisteren heeft mijn gezinnetje zich herenigd in Leipzig. Zelfs de Sint (in vorm van cadeautjes) is meegebracht geweest. Bij deze is het bewezen, ik ben superbraaf geweest. Zelfs in Duitsland weet hij mij te vinden.


Dankzij het nieuwe fototoestel kan ik jullie overladen met puberfoto's!
Jozefien en haar beer


voor meer beer, check deze blog later